POP ART

Andy Warhol, Turkuaz Marilyn, 1962-1964

"Pop Art" ifadesi,

ilk kez İngiliz sanat eleştirmenleri tarafından Bağımsız Grup

(sanat dünyasının kendini beğenmişliğine ve sahteliğine karşı çıkan bir topluluk)

eserlerini tarif etmek için kullanılmıştır.

1950'lerin ortalarında başlayan akımda,

popüler reklamlar, karikatür şeritleri, ucuz ürünleri, kitlesel medya üzerinden

modellenen eserler yaratarak, tüketim kültürünün gülünç bir taklidini yapmayı

yapmayı denediler.

 

 



Roy Lichtenstein, Whaam, 1963

 

Ünlü İngiliz sanat eleştirmeni Lawrence Alloway,

Pop Art'ı popüler, geçici, yayılan, düşük bedelli, seri üretilmiş, gençliğe ve büyük

işletmelere yönelimli olarak tanımladı. 

Akımın kökleri, 1920'lerde

yüksek sanatın övüngenliği ile dalga geçen bir grup sanatçının Dadaizm adını  

verdikleri ortak hareketlerine kadar uzanır. Liderleri Marcel Duchamp, Mona Lisa'yı

bıyıklı resmederek ve seri üretim bir pisuarı tersyüz edip onu bir heykele dönüştürerek

kötü bir şöhret yakaladı.

 

 

Marcel Duchamp

 

 

Pop Art, Amerika Birleşik Devletleri'nde

daha farklı ve daha bağımsız gelişti. Birçok Pop Art sanatçısı, kolaylıkla tanınabilir

 tarzlar - eserlerine ticari bir nitelik veren markalar- benimsediler. Örneğin Roy Lichtenstein, gerçek karikatürlerde kullanılan noktalı alanı taklit ederek dev karikatür şeritlerine benzeyen eserler yaptı. Claes Oldenburg, çamaşır mandalları, rujlar ve daktilo silicileri gibi seri üretim  ev nesnelerinin dev heykellerini yaptı. Andy Warhol ise Marilyn Monroe ve Başkan Mao gibi ünlülerin ve Campbell Çorba konserveleri gibi şeylerin görsellerini mekanik biçimde seri olarak  üreterek, insanoğlunu tüketim ürünleri seviyesine indirgedi.

 

 

Andy Walhol, Campbell's Çorbası Konserveleri, 1964

Akım,

"yeni gerçekçilik" veya "yeni Dadaizm" olarak da bilinir.

Pop Art'ın nihai hedefi, kapitalizmin sanatı da tüketimin bir nesnesine dönüştürerek onun

kutsallığını bozduğunu göstermektir.